Schimmels kunnen een verbluffende oplossing bieden voor klimaatverandering

Terwijl de CO2-uitstoot van de aarde toeneemt, groeit er een belangrijke oplossing voor klimaatverandering onder onze voeten.

Uit een studie die maandag in Current Biology is gepubliceerd, blijkt dat schimmels meer dan een derde van de jaarlijkse uitstoot van fossiele brandstoffen in de wereld opslokken.

Als zodanig vertegenwoordigen schimmels “een blinde vlek in koolstofmodellering, -behoud en -restauratie”, zei co-auteur Katie Field, hoogleraar biologie aan de Universiteit van Sheffield, in een verklaring.

“De cijfers die we hebben ontdekt zijn indrukwekkend”, voegde Field eraan toe.

Het team van Field ontdekte dat de schimmels 36 procent van de wereldwijde uitstoot van fossiele brandstoffen verminderden – genoeg om de jaarlijkse koolstofvervuiling door China, ‘s werelds grootste koolstofuitstoter, teniet te doen. China overtreft zijn naaste vervuilende concurrent, de Verenigde Staten, twee keer.

Schimmels zijn het brede biologische koninkrijk dat paddenstoelen produceert – de vruchtlichamen van veel grotere organismen die zich onder de oppervlakte verspreiden.

Hoewel ze er aan de oppervlakte uitzien als planten, lijken schimmels, omdat ze zo langzaam bewegen, veel meer op dieren, waarmee ze de behoefte delen om voedsel te vinden en chemicaliën te gebruiken om het af te breken – in plaats van voedingsstoffen te maken uit zonlicht en koolstofdioxide.

Sommige schimmels weven rond de toppen van plantenzoekende wortels en vormen een symbiotische relatie die dient als een oude basis voor het leven op het land.

Bijna een half miljard jaar lang voorzagen deze “mycorrhiza-schimmels” – genoemd naar de gecombineerde Latijnse woorden voor “schimmel” en “wortel” – planten van minerale voedingsstoffen zoals fosfor in ruil voor door planten gemaakte suikers.

Aangezien deze planten deze suiker produceren uit koolstofdioxide uit de lucht, betekent dit dat de schimmels eigenlijk een groeiende ondergrondse “koolstofbank” zijn.

Sommige zijn behoorlijk groot: een beroemde gigantische paddenstoel in het Upper Peninsula van Michigan strekt zich uit over 37 hectare of 91 acres.

Wereldwijd pompen ‘s werelds planten volgens de studie elk jaar ongeveer 13 gigaton koolstofdioxide in ondergrondse schimmels.

Maar ondanks hun belang worden deze netwerken van schimmels onder de oppervlakte voortdurend geopend door de vele manieren waarop de menselijke samenleving interageert met de ondergrondse wereld – via landbouw, mijnbouw en industrie.

Deze ingreep heeft een hoge prijs. De VN waarschuwde vorig jaar dat 90 procent van de bovengrond van de aarde – de dunne vruchtbare huid waaruit de gewassen en bossen van de wereld groeien – tegen 2050 in gevaar zou kunnen komen.

Hoewel de effecten van een dergelijke achteruitgang op voedsel duidelijk zijn, zijn de effecten op het klimaat ook ernstig, ontdekte het team.

De grote hoeveelheid koolstof die in paddenstoelen wordt vastgehouden, wordt vaak “over het hoofd gezien” ten gunste van meer voor de hand liggende inspanningen voor natuurbehoud, zoals het beschermen van bossen, zei hoofdauteur Heidi Hawkins van de Universiteit van Kaapstad.

Hawkins waarschuwde dat er veel over de details onduidelijk blijft.

Net als bossen – die koolstofdioxide afgeven als bomen sterven en het opslaan als ze groeien – is het portret van paddenstoelen als een eenrichtingsopslagplaats voor koolstof te simplistisch. Hawkins merkte op dat we nog steeds niet weten hoe stabiel de koolstof die in paddenstoelen is opgeslagen, is.

“We weten dat het een stroom is, waarvan sommige in mycorrhiza-structuren worden vastgehouden zolang de schimmel leeft, zelfs nadat hij sterft,” zei hij.

Sommige van deze koolstofmoleculen kunnen verder worden afgebroken om zich in vaste vorm te binden aan mineralen in de bodem. Sommige kunnen zich opnieuw hechten aan de lichamen van nieuwe planten.

En andere verdwijnen weer in de atmosfeer, omdat schimmels, net als dieren, koolstofdioxide afgeven als afvalproduct van de ademhaling.

Maar hoewel de details van die relaties nog steeds slecht worden begrepen, zijn hun grote lijnen duidelijk, zei Field.

“Wanneer we oude levensondersteunende systemen op het land verstoren, saboteren we onze inspanningen om de opwarming van de aarde te beperken en de ecosystemen waarvan we afhankelijk zijn te ondermijnen”, voegde hij eraan toe.

Hoewel het geen nieuws is dat deze netwerken van vitaal belang zijn voor de biodiversiteit, “hebben we nu nog meer bewijs dat ze van vitaal belang zijn voor de gezondheid van onze planeet”, voegde Field eraan toe.