Een mozaïek van nieuwe zonnebeelden geproduceerd door de Inouye Solar Telescope is vrijgegeven, als voorbeeld van zonnegegevens die zijn genomen tijdens het eerste jaar dat de telescoop in bedrijf was tijdens de inbedrijfstellingsfase. Afbeeldingen bevatten zonnevlekken en stille kenmerken. Krediet: NSF/AURA/NSO
Voorbeeld van vroege gegevens van de Inouye Solar Telescope, genomen tijdens het observatievenster van Cyclus 1, toont zonnevlekken en stille zonnegebieden
De Inouye-zonnetelescoop van NSF heeft nieuwe beelden met een hoge resolutie van de zon vrijgegeven, waarop zonnevlekken en rustige gebieden te zien zijn. De afbeeldingen, gemaakt tijdens het operatievenster van Cyclus 1 in 2022, benadrukken het vermogen van de telescoop om ongekende details van de zon vast te leggen, waardoor wetenschappers het magnetische veld van de zon en zonnestormen kunnen begrijpen.
De Daniel K. Inouye Solar Telescope van de National Science Foundation (NSF) heeft acht nieuwe afbeeldingen van de zon vrijgegeven, die een vooruitblik geven op de opwindende wetenschap die aan de gang is bij ‘s werelds krachtigste op de grond gebaseerde zonnetelescoop. De afbeeldingen tonen een verscheidenheid aan zonnevlekken en stille delen van de zon, vastgelegd door de Visible-Broadband Imager (VBI), een van de instrumenten van de eerste generatie van de telescoop.
Het unieke vermogen van de Inouye Solar Telescope om gegevens in ongekend detail vast te leggen, zal zonnewetenschappers helpen het magnetische veld van de zon en de oorzaken van zonnestormen beter te begrijpen.
De lagere atmosfeer van de zon (chromosfeer) bevindt zich boven het oppervlak van de zon (fotosfeer). In deze afbeelding zijn donkere, dunne filamenten (fibrillen) zichtbaar in de chromosfeer die afkomstig zijn van bronnen in de fotosfeer – met name de donkere navelstrengporiën/-fragmenten en hun fijne structuur. Een porie is een concentratie van een magnetisch veld waar niet aan de voorwaarden voor het vormen van een halve bol wordt voldaan. Poriën zijn in wezen zonnevlekken die nooit een maansikkel hebben gehad of nooit zullen hebben. Penumbra: Het helderste, omringende gebied van de umbra van een zonnevlek, gekenmerkt door heldere filamenteuze structuren. Afbeeldingstitel: Poriën/Numbilical Debris, Fibrils and Other Fine Structures in the Sun’s Atmosphere and Surface PID: PID_1_16 Groot gezichtsveld: 30.720 km x 30.720 km. Krediet: NSF/AURA/NSO Beeldverwerking: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO) Wetenschappelijk krediet: Juan Martínez-Sykora (Bay Area Institute for Environmental Research)
In deze afbeelding wordt de vezelachtige aard van de zonneatmosfeer geïllustreerd. Donkere, dunne filamenten (fibrillen) zijn alomtegenwoordig in de chromosfeer. De omtrek van heldere structuren is de handtekening van de aanwezigheid van magnetische velden in de onderstaande fotosfeer. Dit beeld werd vastgelegd door de Inouye Solar Telescope tijdens een gecoördineerde waarnemingscampagne met NASA’s Parker Solar Probe en ESA’s Solar Orbiter. Krediet: NSF/AURA/NSO
De afgebeelde zonnevlekken zijn donkere en koele gebieden op het “oppervlak” van de Zon, bekend als de fotosfeer, waar sterke magnetische velden aanhouden. Zonnevlekken variëren in grootte, maar veel zijn vaak zo groot als de aarde, zo niet groter. Complexe zonnevlekken of groepen zonnevlekken kunnen de bron zijn van explosieve gebeurtenissen zoals fakkels en uitbarstingen van coronamassa’s die zonnestormen veroorzaken. Deze energetische en explosieve verschijnselen beïnvloeden de buitenste atmosferische laag van de zon, de heliosfeer, met het potentieel om de aarde en onze kritieke infrastructuur te beïnvloeden.
In deze afbeelding is de fijne structuur van de rustende zon te zien op het oppervlak of de fotosfeer. Het verwarmde plasma stijgt op in de heldere, convectieve “bellen” (korrels), koelt vervolgens af en valt in de donkere, intergranulaire strepen. Binnen deze interkristallijne banden worden heldere structuren waargenomen, die de manifestaties of kenmerken van het magnetische veld aangeven. De Inouye Solar Telescope helpt deze “kleine” magnetische elementen tot in detail te detecteren. Afbeeldingstitel: zonnekorrels, interkristallijne rijstroken en magnetische elementen van de stille zon PID: PID_1_49 Groot gezichtsveld: 30.720 km x 30.720 km. Credits: NSF/AURA/NSO Beeldverwerking: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO)
Een zonnevlek is herkenbaar aan zijn donkere, centrale umbra en zijn omringende filamenteuze halve bol. Een nadere blik onthult de aanwezigheid van navelstrengfragmenten in de buurt – in wezen een zonnevlek die zijn halve bol heeft verloren. Deze fragmenten maakten voorheen deel uit van de naburige zonnevlek, wat suggereert dat dit de “laatste fase” van de evolutie van een zonnevlek kan zijn. Hoewel deze afbeelding de aanwezigheid van navelfragmenten laat zien, is het uiterst zeldzaam om het proces van vorming of verval van een halve maan vast te leggen. Umbra: Donker, centraal gebied van een zonnevlek waar het magnetische veld het sterkst is. Penumbra: Het helderste, omringende gebied van de umbra van een zonnevlek, gekenmerkt door heldere filamenteuze structuren. Afbeeldingstitel: Navelstrengfragmenten suggereren ‘eindfase’ van een zonnevlek PID: PID_1_22 Groot gezichtsveld: 30.720 km x 30.720 km Credit: NSF/AURA/NSO Beeldverwerking: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO) Wetenschap: Jaime de la Cruz Rodriguez (Universiteit van Stockholm)
In de stille delen van de zon tonen de afbeeldingen convectiecellen in de fotosfeer die een helder patroon van hete, opwaartse luchtstromen vertonen.[{” attribute=””>plasma (granules) surrounded by darker lanes of cooler, down-flowing solar plasma. In the atmospheric layer above the photosphere, called the chromosphere, we see dark, elongated fibrils originating from locations of small-scale magnetic field accumulations.
A light bridge is seen crossing a sunspot’s umbra from one end of the penumbra to the other. Light bridges are believed to be the signature of the start of a decaying sunspot, which will eventually break apart. Light bridges are very complex, taking different forms and phases. It is unknown how deep these structures form. This image shows one example of a light bridge in remarkable detail. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Penumbra: The brighter, surrounding region of a sunspot’s umbra characterized by bright filamentary structures. Image Title: A Light Bridge Captured in a Sunspot PID: PID_1_50 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Tetsu Anan (NSO)
A detailed example of a light bridge crossing a sunspot’s umbra. In this picture, the presence of convection cells surrounding the sunspot is also evident. Hot solar material (plasma) rises in the bright centers of these surrounding “cells,” cools off, and then sinks below the surface in dark lanes in a process known as convection. The detailed image shows complex light bridge and convection cell structures on the Sun’s surface or photosphere. Light bridge: A bright solar feature that spans across an umbra from one penumbra to the other. It is a complex structure, taking different forms and phases, and is believed to be the signature of the start of a decaying sunspot. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Image Title: Properties of Convection Cells and Light Bridge Seen Around a Sunspot PID: PID_1_29 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Philip Lindner at Leibniz-Institut für Sonnenphysik (KIS)
The recently inaugurated telescope is in its Operations Commissioning Phase (OCP), a learning and transitioning period during which the observatory is slowly brought up to its full operational capabilities.
The international science community was invited to participate in this phase through an Operations Commissioning Phase Proposal Call. In response to these calls, investigators submitted science proposals requesting telescope time for a specific and detailed science goal. In order to optimize for science return, while balancing the available observing time and the technical needs in this very early operational phase, the proposals were subsequently peer-reviewed by a proposal review committee and telescope time was granted by a Telescope Allocation Committee. The selected proposals were executed in 2022 during the Cycle 1 operations window.
This image reveals the fine structures of a sunspot in the photosphere. Within the dark, central area of the sunspot’s umbra, small-scale bright dots, known as umbral dots, are seen. The elongated structures surrounding the umbra are visible as bright-headed strands known as penumbral filaments. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Penumbra: The brighter, surrounding region of a sunspot’s umbra characterized by bright filamentary structures. Image Title: Sunspot Umbral Dots and Penumbral Filaments in Detail PID: PID_1_27 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Rolf Schlichenmaier at Leibniz-Institut für Sonnenphysik (KIS)
This image, taken by Inouye Solar Telescope in coordination with the ESA’s Solar Orbiter, reveals the fibrillar nature of the solar atmosphere. In the atmosphere, or chromosphere, fine, dark threads of plasma (fibril) are visible emanating from the magnetic network below. The outline of bright structures are signature of the presence of magnetic fields. Image Title: The Fibrillar Nature of the Solar Atmosphere PID: PID_1_123 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Public DDT Data
The newly released images make up a small fraction of the data obtained from the first Cycle. The Inouye Solar Telescope’s Data Center continues to calibrate and deliver data to the scientists and public.
As the Inouye Solar Telescope continues to explore the Sun, we expect more new and exciting results from the scientific community – including spectacular views of our solar system’s most influential celestial body.
