Neanderthaler en menselijke vuurmethoden suggereren een verschillende oorsprong, gedeelde intelligentie

Professor Marlize Lombard, Universiteit van Johannesburg, Zuid-Afrika, wiens onderzoek zich richt op archeologie uit het stenen tijdperk, en Peter Gärdenfors, hoogleraar cognitieve wetenschappen aan de Universiteit van Lund, Zweden, werkten samen om de cognitieve implicaties van vroege vuurtechnieken te onderzoeken.

In de paper “Minds on Fire: Cognitive Aspects of Early Firemaking and the Possible Inventors of Firemaking Kits”, gepubliceerd in Cambridge archeologisch tijdschriftonderzoekers bespreken verschillende uitvindingen van vuurtechnieken door de Neanderthaler en eerdere moderne menselijke beschavingen, met cognitieve implicaties voor elk.

Het team analyseerde de twee dominante schiettechnieken uit het verleden van de jager-verzamelaar, de strike-a-light en de handmatige vuuroefening. De methoden werden geëvalueerd op causaal, sociaal en prospectief redeneren.

De meest complexe techniek van de brandbeveiligingskit begint in Afrika, waar het alleen door moderne mensen zou kunnen zijn uitgevonden. Hier wijzen de onderzoekers erop dat vuur werd gebruikt voor geavanceerde technologische processen, zoals warmtebehandeling van rotsen, om het lasvermogen in zuidelijk Afrika van ~ 160.000 jaar geleden te verbeteren.

De onderzoekers suggereren dat vuurverlichting waarschijnlijk is uitgevonden door Neanderthalerpopulaties in Eurazië. Archeologisch bewijs van vuur is relatief regelmatig in Europa 130.000-35.000 jaar geleden.

Er is zelfs indirect bewijs van gecontroleerd vuurgebruik dat zo’n 200.000 jaar teruggaat, toen ‘s werelds eerste synthetische lijm, berkenteer, waarschijnlijk werd verhit voor destillatie in zuurstofarme aardovens.

De cognitieve betrokkenheid bij de knock-a-light-methode is relatief laag in termen van het tegen elkaar kloppen van de juiste stenen. Aangezien Neanderthalers productieve makers waren van stenen werktuigen met behulp van technieken voor het wassen van vuursteen, zou de ontdekking en toepassing van wat in wezen een methode is om vuursteen te maken, niet verrassend zijn.

Verspreidingskaarten voor brandbeveiligingstechnieken in tegenstelling tot brandoefeningen ondersteunen een hypothese dat de lichte aanvalsmethode mogelijk succesvoller was in nattere gebieden op hoge breedtegraden en brandoefeningen die beter geschikt waren voor drogere en warmere gebieden. Ongeacht de complexiteit gebruikten beide groepen de beste of handigste optie voor hun locatie.

Hoewel het gebruik van vuur door vroege mensachtigen miljoenen jaren oud zou kunnen zijn, concentreerden de onderzoekers zich op het maken van vuur met gereedschapssets. De onderzoekers veronderstellen dat vuur een complexer cognitief proces vereist dan het vermogen om een ​​natuurlijk vuur te gebruiken en te onderhouden.

Het maken van vuur vereist een set gereedschappen voor ontsteking, wat wijst op kennis van de methode en het vermogen om zo’n set gereedschappen te bouwen of te verzamelen. Het juiste type brandende materialen moet worden verzameld, van gemakkelijk te ontsteken om het vuur te starten tot langzamere verbranding om het vuur in stand te houden als het eenmaal is aangestoken. Als er eenmaal brand is ontstaan, voorkomt enige vooruitziendheid over hoe het zal worden gebruikt of beheerst, dat het een gevaar wordt.

Elk van deze fasen omvat verschillende vormen van redeneren, culturele overdracht en repetitie, evenals samenwerking bij het verzamelen en beheersen van vuur, wat suggereert dat zowel Neanderthalers als moderne moderne mensen deze cognitieve vermogens hadden, wat impliceert dat dergelijke vermogens mogelijk voorafgingen aan de evolutionaire splitsing tussen soorten 500.000 jaar geleden.