Samenvatting: Actief leven zou het risico op het ontwikkelen van diabetes type 2 aanzienlijk kunnen verminderen, zelfs voor mensen met een hogere genetische aanleg. Uit het onderzoek bleek dat een hoge mate van fysieke activiteit, met name van matige tot zware intensiteit, sterk geassocieerd was met een lager risico op diabetes type 2.
Interessant is dat zeer actieve deelnemers met een hoog genetisch risico een lager risico hadden om de ziekte te ontwikkelen in vergelijking met inactieve personen met een laag risico. De bevindingen benadrukken het belang van lichaamsbeweging bij het voorkomen van diabetes type 2.
Basiselementen:
- De studie gebruikte gegevens van 59.325 volwassenen in de UK Biobank die versnellingsmeters droegen om fysieke activiteit gedurende zeven jaar bij te houden.
- Degenen die meer dan een uur matige tot krachtige lichamelijke activiteit per dag verrichtten, hadden een 74% lager risico op het ontwikkelen van diabetes type 2.
- Zelfs mensen met een hoog genetisch risico op diabetes hadden een lager risico om de ziekte te ontwikkelen als ze erg actief waren in vergelijking met inactieve mensen met een laag genetisch risico.
Bron: Universiteit van Sydney
Nieuw onderzoek heeft aangetoond dat actief zijn het risico op diabetes type 2 kan verminderen, zelfs bij mensen met een hoog genetisch risico op het ontwikkelen van de medische aandoening.
Uit het onderzoek van de Universiteit van Sydney bleek dat hogere niveaus van totale fysieke activiteit, met name matige tot krachtige fysieke activiteit, sterk geassocieerd waren met een lager risico op het ontwikkelen van diabetes type 2.
De bevindingen zijn gepubliceerd in Brits tijdschrift voor sportgeneeskunde.
De onderzoekers zeggen dat de studie aantoont dat hogere niveaus van fysieke activiteit moeten worden gepromoot als een primaire strategie om diabetes type 2 te voorkomen, waar miljoenen Australiërs mee te maken hebben.
Bij de studie waren 59.325 volwassenen van de UK Biobank betrokken, die aan het begin van het onderzoek versnellingsmeters (op de pols gedragen activity trackers) droegen en vervolgens tot zeven jaar werden gevolgd om de gezondheidsresultaten te volgen.
UK Biobank is een grootschalige biomedische database en onderzoeksbron met geanonimiseerde gegevens over genetica, levensstijl en gezondheid van een half miljoen deelnemers in het VK.
Dit omvatte genetische markers die verband houden met een hoger risico op het ontwikkelen van diabetes type 2. Mensen met een hoge genetische risico-index hadden een 2,4 keer groter risico op het ontwikkelen van diabetes type 2 in vergelijking met mensen met een lage genetische risico-index.
De studie toonde aan dat meer dan een uur matige tot krachtige fysieke activiteit per dag geassocieerd was met een 74 procent lager risico op het ontwikkelen van diabetes type 2 in vergelijking met deelnemers die minder dan 5 minuten aan fysieke activiteit deden.
Dit was zelfs wanneer rekening werd gehouden met andere factoren, waaronder genetisch risico.
Een andere opwindende bevinding was dat deelnemers met een hoog genetisch risico maar die in de meest fysiek actieve categorie zaten, eigenlijk een lager risico hadden om diabetes type 2 te ontwikkelen in vergelijking met degenen met een laag genetisch risico maar in de minst actieve categorie.
Senior auteur Universitair hoofddocent Melody Ding van het Charles Perkins Center en de School of Medicine and Health zegt dat hoewel de rol van genetica en fysieke activiteit bij het ontstaan van diabetes type 2 goed ingeburgerd is, de meeste gegevens tot nu toe zelf zijn gerapporteerd. en er was weinig bewijs dat genetisch risico kon worden tegengegaan door fysieke activiteit.
“We hebben geen controle over ons genetisch risico en onze familiegeschiedenis, maar deze bevinding biedt veelbelovend en positief nieuws dat men door een actieve levensstijl veel van het extra risico op diabetes type 2 kan ‘bevechten’.”
Universitair hoofddocent Ding zegt dat fysieke activiteit met matige intensiteit bewegingen beschrijft die je doen zweten en een beetje buiten adem raken, zoals stevig wandelen en algemeen tuinieren.
Voorbeelden van krachtige lichamelijke activiteit zijn hardlopen, aerobics dansen, bergopwaarts fietsen of joggen, en zwaar tuinieren zoals graven – allemaal activiteiten die je de adem benemen of je zwaar laten ademen.
Studie om richtlijnen voor de volksgezondheid te informeren
Diabetes is een wereldwijd probleem voor de volksgezondheid. In 2021 waren er wereldwijd 537 miljoen volwassenen met diabetes. In 2020 werden bijna 1,2 miljoen Australiërs geregistreerd met diabetes type 2.
De bevindingen hebben ook een sterke persoonlijke betekenis voor universitair hoofddocent Ding, wiens vader onlangs als zestiger werd gediagnosticeerd met diabetes type 2.
“De familie van mijn vader heeft een voorgeschiedenis van diabetes type 2, dus het resultaat van de studie is buitengewoon bemoedigend voor mijn familie en mij. Als reeds actief persoon heb ik nu extra motivatie om deze actieve levensstijl vol te houden”, zegt universitair hoofddocent Ding.
“Onze hoop is dat deze studie de volksgezondheidsrichtlijnen en klinische richtlijnen zal informeren, zodat ze kunnen helpen bij het voorkomen van chronische ziekten voor beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, organisaties en het publiek.”
“Ik ben erg blij om de resultaten van ons onderzoek met een breed publiek te delen om mensen te laten weten dat fysieke activiteit de gezondheid verbetert, vooral voor mensen met een hoog genetisch risico. Als je een familiegeschiedenis van diabetes type 2 hebt, of zelfs als je die niet hebt, is vandaag de dag om te beginnen met fysiek actief te zijn’, zegt promovendus Mengyun (Susan) Luo, die de studie leidde.
Over deze oefening en nieuws over genetisch onderzoek
Auteur: Klimop Shih
Bron: Universiteit van Sydney
Contact: Ivy Shih – Universiteit van Sydney
Afbeelding: Afbeelding gecrediteerd aan Neuroscience News
Originele onderzoek: Vrije toegang.
“Door versnellingsmeter gemeten intensiteitspecifieke fysieke activiteit, genetisch risico en diabetes type 2: een prospectieve cohortstudie” door Melody Ding et al. Brits tijdschrift voor sportgeneeskunde
Abstract
Specifieke door een versnellingsmeter gemeten fysieke activiteit, genetisch risico en diabetes type 2: een prospectieve cohortstudie
Doel
Hoewel 30 min/dag matige lichamelijke activiteit wordt aanbevolen voor de preventie van diabetes type 2 (T2D), zijn de huidige aanbevelingen uitsluitend gebaseerd op zelfrapportage en houden ze zelden rekening met genetische risico’s. We onderzochten prospectieve dosis-responsrelaties tussen totale/intensiteitspecifieke fysieke activiteit en incident T2D, verantwoord en gestratificeerd naar verschillende niveaus van genetisch risico.
methoden
Deze prospectieve cohortstudie was gebaseerd op 59.325 UK Biobank-deelnemers (gemiddelde leeftijd = 61,1 jaar in 2013-2015). Totale/intensiteitspecifieke fysieke activiteit werd verzameld met behulp van versnellingsmeters en gekoppeld aan nationale registers tot 30 september 2021. We onderzochten de vorm van de dosis-responsassociatie tussen fysieke activiteit en T2D-incidentie met behulp van beperkte kubieke wiggen aangepast en gestratificeerd op polygene risicoscore (met gebaseerd op 424 geselecteerde single-nucleotide polymorfismen) met behulp van Cox-modellen voor proportionele gevaren.
Resultaten
Tijdens een mediane follow-up van 6,8 jaar was er een sterke lineaire dosis-responsrelatie tussen matige tot zware fysieke activiteit (MVPA) en incidente T2D, zelfs na correctie voor genetisch risico. Vergeleken met minder actieve deelnemers waren HR’s (95% BI) voor hogere niveaus van MVPA: 0,63 (0,53 tot 0,75) voor 5,3–25,9 min/dag, 0,41 (0,34 tot 0,51) voor 26,0–68,4 min/dag en 0,2 (0,18 tot 0,38) voor >68,4 min/dag. Hoewel er geen significante multiplicatieve interactie werd gevonden tussen metingen van fysieke activiteit en genetisch risico, vonden we wel een significante additieve interactie tussen MVPA en genetische risicoscore, wat suggereert dat er grotere absolute risicoverschillen zijn in MVPA-niveaus bij mensen met een hoger genetisch risico.
conclusie
Deelname aan lichamelijke activiteit, met name MVPA, moet specifiek worden gepromoot bij personen met een hoog genetisch risico op T2D. Er mag geen minimum of maximum uitkeringsgrens zijn. Deze bevinding kan bijdragen aan de ontwikkeling van toekomstige richtlijnen en interventies om T2D te voorkomen.
