Joe Capp, een van de stoerste en meest geliefde personages in de geschiedenis van de Vikingen, stierf maandag na 85 jaar van nooit terugdeinzen, nooit de gemakkelijke uitweg nemen en nooit de grens overschrijden wanneer het er het meest toe deed. doen was om naar de veiligheid van de dichtstbijzijnde zijlijn te gaan.
Kapp, die de laatste 15 jaar van zijn leven tegen dementie vocht, was 31 jaar oud in de herfst van 1969 toen hij iedereen die erom vroeg bleef vertellen dat zijn succes afhing van het feit dat alle 40 spelers op het roster gedurende 60 minuten hun uiterste best zouden doen. Die “40 voor 60” mantra werd de strijdkreet voor een Vikings-team dat met 12-2 ging terwijl het 379 punten scoorde in de hoogste klasse en 133 in de laagste klasse op weg naar de eerste van vier Super Bowls in acht seizoenen van de franchise.
“Joe was een van de meest toegewijde jongens uit het eerste elftal met wie ik denk dat ik ooit heb gespeeld”, zegt voormalig running back Dave Osborne, die bij de Vikings was tijdens Kapp’s driejarige ambtstermijn van 1967-69. “Hij was een quarterback die er niet om gaf of hij een pass voltooide of een yard won, want het enige waar hij om gaf was: ‘Hebben we de wedstrijd gewonnen?'”
Ongetwijfeld de grootste overwinning in de geschiedenis van de franchise – de NFL Championship Game van 1969 tegen de Cleveland Browns in het Met Stadium – kwam met een klassiek Kapp-moment dat de afgelopen halve eeuw en daarna talloze keren is herbeleefd.
“O ja, dat herinner ik me,” zei Osborne.
Kapp viel terug om te passen nabij het middenveld. Hij keek naar links, maar zijn ontvangers waren bedekt. Toen zag hij aan de rechterkant een opening waar zelfs zijn voeten bij konden.
“Joe was niet bepaald de snelste man of de beste atleet die je ooit hebt gezien,” zei Osborne. “Maar niemand werkte harder.”
Kapp werd buiten de scrimmagelijn verslagen toen linebacker Jim Houston de klap neersloeg. Cap had direct naar de zijkant kunnen snijden, maar dat was niet wie hij was.
Een stoere, tequila-drinkende, stotende Kapp werd ooit beschreven als “The Toughest Chicano” in een kop van Sports Illustrated. Lokaal werd hij veel dingen genoemd, waaronder “Hennepin Avenue Joe” in een geestige draai in het Midwesten van de Namath “Broadway Joe” -gekte uit dezelfde tijd.
Dus “Hennepin Avenue Joe” werd niet buitenspel gezet. Draaide zich om naar Houston.
“Ik heb al mijn bewegingen op hem gezet”, zei Kapp jaren later. “Beide”.
Houston wilde ook niet kopen, dus probeerde Capp hem tegen te houden. Kapp’s knie raakte de helm van Houston. Houston viel met zijn gezicht naar voren, werd uitgeschakeld voordat hij de grond raakte en klaar voor de dag. Cap draaide zich om, stond op en hervatte het gesprek.
De Vikingen hadden in 1967 een quarterback nodig toen Fran Tarkenton werd geruild naar de Giants toen Bud Grant als hoofdtrainer overkwam van de CFL. General Manager Jim Finks ging terug naar zijn CFL-roots en tekende Kapp.
Een sterspeler bij Cal, Kapp was 18 jaar oudu– Ronde keuze uit Washington in 1959. Nooit daar gespeeld, lid geworden van de Finks met de Calgary Stampeders.
Bud en Joe gingen 3-8-3 in 1967. Een jaar later gingen ze 8-6 en haalden voor het eerst in de franchisegeschiedenis de play-offs. Ze verloren van Baltimore in de eerste wedstrijd van de play-offs.
De Vikingen openden het seizoen 1969 met verliezen tegen Tarkenton en de Giants. Een winning streak van 12 wedstrijden begon de volgende week toen de Vikingen Baltimore met 52-14 versloegen en Kapp zeven touchdownpassen gooide – een NFL-record dat hij nog steeds deelt met zeven anderen.
“Ik heb de aanval uitgevoerd”, zei Kapp na de wedstrijd tegen de Star Tribune. “Ik heb meer films gekeken dan wie dan ook, ondanks dat ik de reputatie heb al mijn vrije tijd in Duff’s Bar door te brengen.”
Kapp zou de eerste Vikings quarterback worden die een playoff-wedstrijd won en de Rams 23-20 versloeg op 27 december 1969 in Met Stadium.
“Jongens als Joe Kapp zijn de hoekstenen waarop de Minnesota Vikings-franchise is gebouwd”, zegt Mark Wilf, de huidige president en mede-eigenaar van de Vikings.
De Vikingen waren natuurlijk van streek door de Chiefs in Super Bowl IV. Kapp heeft nooit meer voor hen gespeeld.
Nu zijn contract afliep, vroegen Kapp en zijn agent, John Elliott Cook, om een vijfjarige deal van $ 1,25 miljoen met $ 250.000 vooraf. De Vikingen ontkenden de rechten van Capp, die nog steeds werden gecontroleerd door de “Rozelle-regel”, die in feite gratis bureau uitschakelde door commissaris Pete Rozelle een exorbitant bedrag aan vergoeding te laten bepalen dat een team moest betalen om de ongetekende spelers van een ander team te verwerven.
Kapp werd tijdens het seizoen 1970 geruild naar de Patriots voor een eerste ronde in 1972 en veiligheid John Charles. Kapp ging 1-9 in Boston, verliet het trainingskamp in 1971 en diende een rechtszaak van $ 2 miljoen in tegen de NFL en Rozelle. Kapp won zijn argument dat de “Rozelle-regel” oneerlijk was, maar leed geen schade en speelde nooit meer.
De NFL werd in 1976 gedwongen deze regel op te geven, mede dankzij de inspanningen van Kapp.
“Joe bracht mensen bij elkaar en dat getuigt van zijn karakter”, zei voormalig Vikings-teamgenoot Clinton Jones. “Hij gaf het goede voorbeeld en zou zichzelf opofferen voor anderen.”
Kapp maakte zichzelf ooit geliefd bij zijn teamgenoten buiten het veld op een manier waar nog steeds over wordt gesproken. Het kwam tijdens het banket van de groep in 1969.
“Ze probeerden hem dat jaar een team MVP-trofee te geven”, zei Osborn. “Hij ging naar binnen en zei: ‘Er is geen waardevollere Viking in dit team. Iedereen is de MVP.’ Toen gaf hij de trofee terug en verliet het podium. Dat was Joe.”
Kapp is de enige quarterback die een team leidt naar een Rose Bowl (Cal verloor van Iowa in 1958), een Grey Cup (gewonnen en verloren van de BC Lions) en een Super Bowl.
In 2016 erkende Kapp publiekelijk dat hij aan de ziekte van Alzheimer leed en zei tegen een verslaggever: “Elke dag leef ik vergeetachtig. Ik heb dagboeken in mijn beide schoenen.”
Destijds beloofde Kapp zijn hersenen na zijn dood te doneren aan medisch onderzoek, en zijn zoon bevestigde dinsdag dat hij naar de medische school aan de University of California, San Francisco zal gaan.
