De “absoluut unieke” wolfachtige Tasmaanse tijgers die op het eiland Tasmanië leefden voordat ze in 1936 uitstierven, hebben mogelijk veel langer in de wildernis overleefd dan eerder werd gedacht, zo blijkt uit onderzoek. Er is ook een kleine kans dat ze vandaag nog leven, zeggen experts.
Tasmaanse tijgers, ook wel bekend als follikels (Cynocephalus thylakinus) waren vleesetende buideldieren met kenmerkende strepen op hun onderrug. De soort kwam oorspronkelijk in heel Australië voor, maar verdween zo’n 3000 jaar geleden van het vasteland als gevolg van menselijke vervolging. Het bleef op het eiland Tasmanië totdat een premie van de regering, geïntroduceerd door vroege Europese kolonisten in de jaren 1880, de bevolking decimeerde en de soort met uitsterven bedreigde.
“De thylacine was volkomen uniek onder levende buideldieren,” zei hij Andreas Pask (opent in nieuw tabblad), een professor epigenetica aan de Universiteit van Melbourne in Australië die niet betrokken was bij het nieuwe onderzoek. “Het had niet alleen zijn iconische wolfachtige uiterlijk, maar het was ook ons enige toproofdier van het buideldier. Apex-roofdieren het zijn uiterst belangrijke onderdelen van de voedselketen en zijn vaak verantwoordelijk voor het stabiliseren van ecosystemen’, vertelde Pask WordsSideKick.com in een e-mail.
De laatst bekende thylacine stierf in gevangenschap in Hobart Zoo in Tasmanië op 7 september 1936. Het is een van de weinige diersoorten waarvan de exacte datum van uitsterven bekend is, volgens de Thylacine Integrated Genomic Restoration Research (TIGRR) laboratorium. (opent in nieuw tabblad)die wordt geleid door Pask en heeft tot doel Tasmaanse tijgers terug te halen uit de dood.
Maar nu zeggen wetenschappers dat de thylakines waarschijnlijk tot de jaren tachtig in het wild hebben overleefd, met een “kleine kans” dat ze zich vandaag ergens verbergen. In een studie gepubliceerd op 18 maart in het tijdschrift Wetenschap van het totale milieu (opent in nieuw tabblad)onderzoekers keken vanaf 1910 naar meer dan 1.237 gemelde thylacine-waarnemingen in Tasmanië.
Verwant: Verbluffende kleurenbeelden geven een glimp van de laatst bekende Tasmaanse tijger
Het team beoordeelde de betrouwbaarheid van deze rapporten en waar thylakines na 1936 zouden zijn achtergebleven. “We gebruikten een nieuwe benadering om het geografische patroon van zijn achteruitgang in Tasmanië in kaart te brengen en de uitstervingsdatum te schatten, rekening houdend met de vele onzekerheden.” Barry Beek (opent in nieuw tabblad)zei een professor in ecologische duurzaamheid aan de Universiteit van Tasmanië en hoofdauteur van de studie De Australiër (opent in nieuw tabblad).
Thylacines hebben mogelijk tot eind jaren tachtig of negentig in afgelegen gebieden overleefd, met de vroegste datum van uitsterven in het midden van de jaren vijftig, suggereren de onderzoekers. Wetenschappers speculeren dat sommige Tasmaanse tijgers zich nog steeds kunnen verstoppen in de zuidwestelijke woestijn van de staat.
Maar anderen zijn sceptisch. “Er is geen bewijs om een van de waarnemingen te bevestigen,” zei Pask. “Een ding dat zo interessant is aan de thylacine, is hoe het evolueerde om zo wolfachtig te zijn en zo anders dan andere buideldieren. Hierdoor is het erg moeilijk om het verschil in afstand tussen een thylacine en [a] hond en dat is waarschijnlijk de reden waarom we nog steeds zoveel waarnemingen hebben, ook al hebben we nog nooit een dood dier of een duidelijke foto gevonden.”
Als thylacines lang in het wild hadden overleefd, zou iemand een dood dier zijn tegengekomen, zei Pask. Echter, “het zou nu mogelijk zijn [in 1936] dat sommige dieren in het wild bleven bestaan,” zei Pask. ‘Als er overlevenden waren, waren die er erg weinig.”
Terwijl sommige mensen op zoek zijn naar overlevende Tasmaanse tijgers, willen Pask en zijn collega’s de soort nieuw leven inblazen. “Omdat de thylacine een recente uitstervingsgebeurtenis is, hebben we goede monsters en DNA van voldoende kwaliteit om dit volledig te doen,” zei Pask. “De thylacine was ook een antropogene uitsterving, geen natuurlijke, en het belangrijkste is dat het ecosysteem waarin het leefde nog steeds bestaat, waardoor we een plek hebben om naar terug te keren.”
De-extinctie is controversieel en blijft uiterst gecompliceerd en duur, aldus de Nationaal Museum van Australië (opent in nieuw tabblad). Degenen die voorstander zijn van het doen herleven van de thylacines zeggen dat de dieren de inspanningen voor natuurbehoud kunnen stimuleren. “De thylacine zou zeker helpen het ecosysteem in Tasmanië in evenwicht te brengen,” zei Pask. “Bovendien zullen de belangrijkste technologieën en middelen die in het thylacine-releaseproject zijn gecreëerd, op dit moment van cruciaal belang zijn om onze bestaande bedreigde en bedreigde buideldiersoorten te helpen behouden en behouden.”
Tegenstanders zeggen echter dat de de-extinctie afleidt van het voorkomen van meer uitsterven en dat een nieuw leven ingeblazen thylacinepopulatie niet kon worden volgehouden. “Er is gewoon geen vooruitzicht op het herscheppen van een voldoende monster van genetisch diverse individuele thylakines die zouden kunnen overleven en blijven bestaan als ze eenmaal zijn vrijgelaten”, zegt Corey Bradshaw, professor in globale ecologie aan de Flinders University. Het gesprek (opent in nieuw tabblad).
