Twintig jaar is een lange tijd, maar toch herinnert Ricky Craven zich de opeenvolging van gebeurtenissen levendig. Hetzelfde geldt voor Kurt Busch. Beiden omarmen hun respectieve rollen in een van de meest memorabele finishes in de NASCAR-geschiedenis.
Het was de Spring Cup Series-race van 2003 op Darlington Raceway, een race waarvan Craven dacht dat hij won, maar waar hij niet 100 procent zeker van was. Het was niet duidelijk of hij Busch jarenlang op een zij-aan-zij-foto had verslagen, dus wachtte hij op bevestiging. Bush was ook onzeker. Dus wachtte hij ook tot zijn team hem op de hoogte zou brengen van het resultaat, hoewel hij vermoedde dat Craven hem ternauwernood had afgesneden, want toen hij naar links naar Craven’s auto keek, dacht hij dat zijn raamgaas niet precies op één lijn lag met dat van Craven.
Even, en toen nog een, wachtten beiden op officiële kennisgeving van NASCAR. Een paar seconden voelden aanzienlijk langer aan.
“Dat wist ik niet. Ik had geen idee’, zei Craven.
“Ik bleef hopen dat (mijn team) via de radio zou komen vertellen dat ik had gewonnen”, zei Bush.
Toen het nieuws uit de scoretoren kwam, werd Craven uitgeroepen tot winnaar. De winstmarge was 0,002 seconden. Dat was de dichtstbijzijnde finish in de geschiedenis van de Cup Series, een die sindsdien gelijk is (april 2011 op Talladega Superspeedway) maar nooit is overtroffen.
TV heeft het einde talloze keren laten zien. Het werd onderdeel van de structuur van NASCAR, bewaard als de belichaming van stockcarracen op het hoogste niveau dankzij de natuurlijke, full-contact aard van een afwerking die eruitzag als iets uit een Hollywood-kaskraker.
“Ik heb die race veel gezien en papa en ik hebben erover gepraat”, zei Ryan Blaney, wiens vader, Dave, die middag als derde eindigde. “Een paar ronden meer (papa) had misschien gewonnen, hij keek naar die jongens terwijl ze sterke races reden. Maar dit is natuurlijk een historisch einde.”
De voltooiing van de race van 2003 markeert ook een andere gebeurtenis in het leven van Craven en Busch – het creëerde een band tussen twee mannen die onuitwisbaar verbonden waren met een gebeurtenis die groter werd dan zijzelf.
Net zoals de broers Bobby en Donnie Allison voor altijd geassocieerd zijn met Cale Yarborough vanwege hun beruchte gevecht tijdens de Daytona 500 in 1979 die plaatsvond voor een nationaal televisiepubliek, wordt Darlington vaak genoemd elke keer dat de respectieve carrières van Craven en Bush worden besproken. .
Uit deze verbinding ontstond een echte vriendschap die tot op de dag van vandaag intact blijft.
“(Kurt) had een briljante, briljante carrière. Hij is een kampioen,’ zei Craven. ‘Maar ik vind het verbazingwekkend hoe hij nog steeds getrouwd is en daarom zijn hij en ik veel hechter dan we zouden zijn.
“Er is wederzijds respect, er is niets dat ik niet voor Kurt zou doen. Als hij me belde en zei dat hij in de problemen zat, zou ik er alles aan doen om hem te helpen.”
Als er gekwetste gevoelens waren tussen Craven en Bush, zou dat begrijpelijk zijn. Zo’n wedstrijd verliezen doet pijn. Dit wordt versterkt als je bedenkt dat Darlington, de oudste speedway van NASCAR, onder coureurs wordt vereerd als een circuit dat hun vaardigheden het beste laat zien. Een overwinning op het nummer “Too Tough to Tame” heeft een speciale betekenis.
Toen en nu is Craven verrast dat Bush nooit van streek leek te raken. Als iemand iets te zeggen had, zou het de coureur zijn die die dag als tweede eindigde. Met nog 15 ronden te gaan, had Busch een voorsprong van drie seconden, maar die verdampte door een probleem met de stuurbekrachtiging. Toen Craven hem betrapte en probeerde te passeren, duwde hij Bush tegen de buitenmuur.
Toen Craven – zo zeker dat Bush boos zou zijn – Bush naar de overwinningsbaan zag lopen, ging hij op zoek naar een ontsnappingsroute.
“Ik was erg sceptisch over Kurt toen ik hem voor het eerst zag aankomen,” zei Craven. “Hij komt alleen, hij komt niet om iets te vieren. naar me toe marcheren in de overwinningsbaan. Mijn kinderen waren bij me en ik dacht dat dit waarschijnlijk zout zou zijn, dus eigenlijk, een beetje verdedigend, begon ik me terug te trekken uit de overwinningsbaan van hem. En toen we binnen 20 voet van elkaar kwamen, zei hij dat het geweldig was. Het was precies het tegenovergestelde van wat ik van Kurt verwachtte.”
Terwijl hij terugdacht aan zijn emoties van die dag, pauzeerde Bush om tot bedaren te komen. Niet één keer, legde hij uit, was hij boos omdat hij verloor. Nogal Het tegenovergestelde.
Die dag begreep Bush de betekenis van wat er net was gebeurd. Dus toen Busch uit zijn auto stapte, ging hij naar de overwinningsbaan, niet om Craven te confronteren, maar om hem te feliciteren. Bush respecteerde dat Craven hem hard maar schoon leidde. En hoewel Craven Bush had kunnen raken of hem zelfs had kunnen draaien, deed hij dat niet.
“Ik had zoiets van ‘Wat ongelooflijk cool'”, zei Bush. “Ik wist meteen dat er iets bijzonders was gebeurd. Daarom heb ik er een punt van gemaakt om met een glimlach op mijn gezicht naar de overwinning te gaan.”
Zowel Craven als Busch zeggen dat ze de finish talloze keren hebben gezien. Wanneer Craven naar de herhaling kijkt, denkt hij terug aan zijn jeugd toen hij opgroeide in Newburgh, Maine, waar hij naar de World Series van 1975 tussen de Boston Red Sox en Cincinnati Reds keek, waarin Carlton Fisk, zijn favoriete speler, schijnbaar uitzwaaide naar een mogelijke balfout op een wandeling. -off home run in game 6.
Vanuit het standpunt van Craven zag Darlington eruit als het huis van Fisk. Iets dat zijn naam in het NASCAR-record verstevigt, veel verder dan een coureur die twee Cup-races heeft gewonnen. (Hij begon zijn laatste bekerrace in 2004 en stopte daarna volledig met NASCAR na het seizoen 2006.)
“Ik heb geen records gebroken”, zei Craven. “Maar omdat ik in een van de meest nabije aankomsten zat, een van de meest opwindende aankomsten, gaven mensen een reden om me te herinneren. … Ik heb aan het einde van de 11e periode een staking van huis meegemaakt. En de fans reageerden op dezelfde manier.”
Bush ziet de race vanuit verschillende invalshoeken.
Terugkijkend zou Bush niets veranderen aan de manier waarop hij Craven probeerde af te weren. Het zou helpen om de stuurbekrachtiging niet kwijt te raken, hoewel hij daar geen controle over had. Die dag overtrof Craven hem.
“Het voelt nog steeds alsof het gisteren is gebeurd en ik heb nog steeds het gevoel dat ik ga winnen”, zei Bush lachend.
Een ander perspectief: hoewel hij een Hall of Fame-waardige carrière had met een bekerkampioenschap en overwinning in de Daytona 500, speelde Busch ook een hoofdrol in de dichtstbijzijnde finish in de geschiedenis van de beker. Dat geeft hem een unieke onderscheiding, een hoogtepunt in zijn carrière, ook al liep hij niet weg met de trofee.
“Het was een heel speciale dag”, zei Bush. “En ik krijg nooit genoeg van het vertellen van het verhaal. Het is echt zo leuk om als tweede te eindigen in dit verhaal.”
Zowel Craven als Busch zullen als ere-starters aanwezig zijn bij de Cup-race van zondag in Darlington. Elk wacht gretig om de ander te zien. Ongetwijfeld zullen ze herinneringen ophalen aan de twee ronden die een all-time klassieke finish creëerden die hen voor altijd verbonden.
“Het is vrij gebruikelijk en verwacht, en tot op zekere hoogte gemakkelijk, om Jeff Gordon, Jimmie Johnson, Dale Earnhardt, David Pearson, Cale Yarborough en anderen te vieren,” zei Craven. “Misschien is het niet zo makkelijk om mij, Ricky Craven, te vieren en te vieren dat Kurt Busch als tweede eindigde. Maar wat deze race onderscheidt van alle andere, is dat het niet zozeer om twee coureurs ging als wel om het moment. En ik denk dat het bewijs daarvan is dat Kurt Busch deze race waarschijnlijk net zo heeft gevierd als ik. Het was gewoon opmerkelijk.”
GA DIEPER
2023 NASCAR Driver Tiers, na Kansas: Denny Hamlin bevestigt favoriet
(Bovenste foto: ISC Archives / CQ-Roll Call Group via Getty Images)
